Hallo lieve mensen!

Dit keer weer een heerlijk psychologisch kletspraatje met mezelf in plaats van een weekverslag! Deze gaat over keuzes maken, iets wat niet mijn sterkste kant is, haha. Mijn reisblog ben ik gestart om mensen op de hoogte te houden van wat ik hier zoal doe, maar ik doe het ook als een soort uitlaatklep voor mijzelf en om mensen te laten zien wat er zoal in mijn omgaat, terwijl ik hier ben. Ik merk dat als ik over dit soort dingen schrijft, dat ik dan zelf een beter overzicht heb. Geniet van je dag en er komt zondag (of maandag) nog een weekverslag & vlog online!

Mensen die mij enigszins kennen weten dat ik nooit zo heel goed geweest ben in keuzes maken. Vroeger kon ik ontzettend lang nadenken wat ik op mijn brood wilde, want tja..als je het pasta nam kon je geen hagelslag nemen. Inmiddels heb ik het in de loop van de jaren iets beter geleerd en kan ik sneller beslissen wat ik op mijn brood wil. Tegenwoordig zijn grote, belangrijk keuzes nog steeds lastig. Zoals een studie kiezen. Ohohoh, wat lastig!

Tot vorig jaar november (VWO 6) had ik geen idee wat ik wilde doen. Vroeger wilde ik graag dolfijnentrainster worden (wie niet?), maar dat idee liet ik al snel varen toen ik erachter kwam dat ik en dieren geen combinatie zijn. Daarna heb ik jaren advocaat of rechter willen worden, maar ik ben slecht in discussiëren over het algemeen, dus dat werd hem ook niet. In VWO 4 wilde ik graag psychologie gaan studeren, maar na een gastles van psychologiestudenten bij mij op school was dat ook over. Ik werd na 50 minuten al gillend gek van hoe diep alles ging. Toen heb ik anderhalf jaar rondgelopen met het idee dat ik het wel ging beslissen na mijn examens. En toen besloot de regering om de inschrijvingsdatum op 15 mei te zetten. Dus…tot zover dat idee.

Nu weet ik al een aantal jaar wat ik leuk vind om te doen, maar tot zover kon ik geen matchende studie vinden. Ik vind het ontzettend leuk om:

- Iets met kinderen te doen

- Mensen te helpen en iets te leren

- Leiding te geven en dingen te organiseren

- Dingen te weten te komen over het menselijk lichaam en onze gezondheid etc.

Voor mijn gevoel was er geen enkele studie waarmee ik zoiets zou kunnen doen. Tot ik in november 2013 naar de open dag van de HAN in Nijmegen ging. Ik kwam langs de opleiding voeding en diëtetiek en besloot een kijkje te nemen. Bam, ik was verkocht. Wat leek me dat geweldig! Ik kon hier van alle 4 de dingen iets in vinden, soms wat meer en soms wat minder. Bij de HAN zouden ze dat jaar voor het eerst decentrale selectie hebben, dus dat ging spannend worden. Na 2 ronden kreeg ik vlak voor mijn examens te horen dat ik door was en in September mocht beginnen aan de opleiding. Natuurlijk was ik ontzettend blij en gelukkig haalde ik mijn examens. Niets weerhield mij er dus van om te beginnen! Of toch wel? Jups, mijzelf! Natuurlijk kwam de twijfel weer om de hoek kijken. Moest ik dit nou wel doen? Was dit wel de goede studie? Past het wel echt bij mij? Wat als ik verkeerd kies? Etc. Veel mensen om mij heen zeiden tegen mij dat academische Pabo ook wat voor mij zou zijn. Na meerder keren naar open dagen geweest te zijn geweest had ik besloten dat dat niks voor mij was. Bang dat ik me daar toch na een jaar of wat ging vervelen, omdat het niveau nooit moeilijker dan groep 8 wordt. Maar nu begon het toch wel weer te kriebelen. Met academische Pabo heb je ook nog pedagogische wetenschappen erbij en daar kun je ook weer een heleboel mee. Kortom, ik kon weer eens niet kiezen.

Na de examens was ik alleen zo klaar met leren, toetsen en alle stress en spanning die erbij komt kijken, dat ik eigenlijk helemaal niet wilde studeren! Om nou een heel jaar niks te doen ging me iets te ver, dus ging ik kijken wat ik wilde gaan doen. Zo zit ik nu, 4 maanden later, in London als au pair! En wat vind ik dit heerlijk! Ik heb het hier harstikke naar mijn zin en even geen toetsen, leerstof en vervelende deadlines. Natuurlijk, hier moet er ook veel gedaan worden, maar ik vind het (meeste) leuk om te doen en heb totaal geen last van stress of spanning! Bovendien kan ik nu even rustig nadenken over welke studie ik nou echt wil doen. Toch?

Dat valt nog vies tegen, want in januari start de selectie voor voeding en diëtetiek weer, dus voor die tijd moet ik het weten. Oops, dat is nog maar 1 maand…HELP. Nu was het allemaal niet zo’n probleem tot vandaag.

Ik had inmiddels besloten dat ik gewoon ging beginnen met voeding en diëtetiek, want het lijkt me nog steeds een hele toffe studie! Nu ik alleen zoveel met kinderen omga, besef ik weer hoe leuk ik dat vind. Vanavond had ik een heel gaaf gesprek met de meiden. Ze waren allebei heel moe en voelden zich heel leeg en emotieloos. Ze wisten niet zo goed wat ze nou van dingen moesten vinden, omdat ze niet echt iets voelden. Toen probeerde ik hun uit te leggen dat ze de afgelopen dagen zoveel leuke en spannende dingen hadden meegemaakt, dat hun hersenen nu een beetje moe waren. Natuurlijk moest dit verder uitgelegd worden en voor ik het wist zat ik het volgende half uur met ze te kletsen. In Jip en Janneke taal probeerde ik uit te leggen dat als je iets ziet met je ogen, dat je ogen treinwagonnetjes (prikkels) over de rails (zenuwbaan) naar je hersenen sturen. Daar gaan de treinwagonnetjes elk naar hun eigen station, bijvoorbeeld: school, sport en familie. Zo gebeurt dit ook met je oren, neus en handen. Nu is het zo dat als je heel veel doet, je er in je hersenen heel veel treinwagonnetjes komen. Dan ontstaat er een beetje file en kunnen je hersenen de wagonnetjes niet meteen naar het goede station brengen. Daarom kan het even duren voor je een gevoel bij iets krijgt, er staat immers file! Een goede oplossing voor zoiets is om te gaan slapen. Je krijgt dan geen nieuwe prikkels binnen en je hersenen kunnen dan alle wagonnetjes naar het goede station brengen!

Op deze manier heb ik hun geprobeerd om zulke ‘volwassen’ onderwerpen uit te leggen. En I love it! Ik merkte nu pas weer hoe leuk ik het vind om kinderen moeilijke dingen uit te leggen. Proberen om dingen in hun taal en op hun niveau te maken en via voorbeelden iets duidelijk te maken. Super tof natuurlijk, maar nu begint het toch weer te kriebelen…Is psychologie/pedagogische wetenschappen of academische Pabo toch niet wat voor mij? En nu weet ik het dus niet meer.

Hoe kan ik nou in januari beslissen wat ik in September wil doen? Dat is ruim 8 maanden later en er kan dan zoveel gebeuren! Ik merk nu al dat ik begin te veranderen. Ik voel me een stuk volwassener (jaajaa), zelfverzekerder en ik durf veel mee dan ik ooit had durven hopen. Hoe is dat straks in Juli, als ik hier 9 maanden ben en weer naar huis ga? Wie weet wil ik wel helemaal niks meer met kinderen doen, omdat ik ze even helemaal zat ben. Of wie weet wil ik wel iets technisch gaan doen...Alhoewel, dat gaat denk ik nooit gebeuren, sorry pap. Anyway, jullie snappen wat ik bedoel. Ik weet het gewoon niet!

Als iemand een tip weet hoe ik deze keuze makkelijker ga maken, let me know! Ik weet het namelijk niet meer zo goed en ik denk dat ik maar gewoon mijn eigen studie ga ontwikkelen. Met alle dingen die ik wil!

Maar misschien moet ik gewoon een durven kiezen! Gewoon kiezen wat ik het liefst wil en dan niet nadenken over de dingen die ik ga missen, omdat ik die niet kies. En ik denk stiekem dat, of ik nou voeding en diëtetiek ga doen of academische Pabo, ik het allebei harstikke leuk ga vinden!

Ik hou jullie op de hoogte wat ik nu kies, maar voor nu eerst een broodje pasta eten! (die keuze is hier niet moeilijk, want hier is geen hagelslag…)

Liefs, Es